بیشتر از اینکه دلخور باشم، عصبانیم.
از خودم عصبانیم که هیچوقت نتونستم فیلم بازی کنم،،نه به عنوان هنر پیشه،،مثل همهٔ آدما....اینم باید یاد گرفت...راهی‌ برای رسیدن بخود،،همون خودی که همه فکر می‌کنن بهش رسیدن.
بعد بما یاد میدن چه جوری بهش برسیم.
خوب ، راه به خود رسیدن، راه عبور از آدماست.عصبانیم ، چون نتونستم یاد بگیرم،گاهی که آدم از خلوتش میاد بیرون و ذره‌ای از درونشو با دیگران تقسیم می‌کنه،هم فکری نمیخواد،،هم دلی‌ می‌خواد.نمیشه هم فکری خواست،،چون آدما مثل هم فکر نمیکنن.
اینجاست که ممکنه نه تنها هم دل پیدا نکنی‌،، محکومم بشی‌.
پس همون بهتر که در خلوتت بمونی.
اینم تجربه روزهای بارونی‌ ،،،دیگه حاضر نیستم تکرارش کنم.